W oczach cierpienia, bólu, zniechęcenia, blask radości się jawi,
ducha mi dodaje i serce me już tak nie krwawi!
Iskierka nadziei zapaliła mą duszę –
a ja tą odrobiną serca mych bliskich poruszę!

 

Z zamknięcia, zapatrzenia w siebie –
uśmiechnęły się oczy,
które myślami może były już w niebie?
Wróciły do życia, blaskiem emanują,
nadzieję w mej duszy na nowo budują!

 

Oczy szczęśliwe radością się dzielą,
leczą rany mej duszy i serce odmienią!
A gdy zniechęcenie do serca zaglądnie,
gaśnie nadziei blask i smutek w oczach się przeglądnie!

 

Zakochane oczy oddychają powietrzem miłości –
a spojrzenie przenika duszę
i w sercu Ukochanym ciągle gości!
Choć trzeźwe patrzenie ograniczają „różowe okulary” –
to jednak serce mówi: o mój Ukochany –
Tyś przez Los mi dany!

 

O oczy! W was kryje się tajemnica życia,
choć rozum narzuca mi sposób bycia!
O oczy – oceanie niezgłębiony!
Kto w darze je otrzymał –
to posiadł jakby skarb nieoceniony!

o. Sergiusz Ślęzak