Wiosenny bukiecik konwalii śnieżnobiałych i pachnących fiołków włożę w Twoje dłonie,

niech w naszych sercach piękna jak wiosna miłość nieustannie płonie…

A ich zapach dawne sny znów obudzi w mej duszy,

mam nadzieję, że łzy tęsknoty z oczu mych wysuszy!

 

Niech śpiew ptaków ze snu obudzi me serce,

by nie trwało już w nostalgii…, ale zakwitło jak na łące kwiaty!

I kolejny raz pojawi się w naszych wspomnieniach

oraz w wyobraźni romantyczny spacer, na którym byłem z Tobą przed laty…

Pozostał mi po nim w mej pamięci zapach fiołkowej woni,

a otulone wzruszeń pajęczyną me serce przed czarem

wspomnień już się nie broni…!

 

Wśród czterech pór roku jawi się Wiosna pełna uroku, Ona to z nieba rozlewa czar miłości –

bo z niej rodzi się nowe życie i jest pełna tryskającej radości!

Czuję ciepło Twoich dłoni,

oko me łzy miłości roni…

Przyjmij – Ukochana – bukiet konwalii skąpanych w porannej rosie … –

niech odnajdę znów radość w Twym głosie!

 

Niech swymi promieniami utuli nas w swych ramionach słońce –

a ja wezmę Cię za rękę i pobiegniemy razem boso po tej ukwieconej łące…

Nie smuć się już – Ukochana – wielka miłość jest Ci dana!

Serce Twe niech radość ogarnie, z uśmiechem witaj każdy wiosenny dzień!

Nie pozwól, by nasze szczęście przygasło i przysłonił je jakiś cień…

o. Sergiusz Ślęzak