Wiosenną porą, gdy świat budzi się do życia,

ukazuje nam swe piękno, bo nie ma nic do ukrycia…

Zasiadam raz kolejny na ławeczce parkowej,

by ucieszyć swe oczy i nabrać energii nowej!

 

Słońce swymi promieniami twarz ogarnia mą,

raduje się me serce piękną, wiosenną nutą tą!

Czuć w powietrzu życia oddech,

na drzewach pojawił się znów świeży mech.

 

Skąpane w promieniach słońca wierzby płaczące –

pięknem swej fryzury przechodniów czarujące.

Ożywczym swym cieniem wypoczywających okrywają,

spoczynek strudzonym wędrowcom dają!

 

Śpiew ptaków koi mą duszę,

a ja przywołuję minione chwile,

którymi raz kolejny się wzruszę.

Wonią pięknego zapachu tchną fiołki,

unoszą się nad nimi kolorowe motyle i brzęczące bąki!

 

Przyszła już Wiosna, powtórnie wszystko odmłodzi –

nabiorą życia uroku pola, łąki i lasy –

bo ona wszystkim sprzyja, nikomu nie zaszkodzi!

A z nią na nowo powraca na ziemię raj,

pachną polne kwiaty, swą wonią nęci gaj!

 

Czarująca „Pani” wniosła na ten świat tyle życia i radości,

ukwieciła w sadzie wiśnie i jabłonie –

mam nadzieję, że w mym sercu też zagości!

Przechadza się wśród ogrodów zieleni, pieśń życia śpiewa,

pocałunkiem budzi, śniące o Niej drzewa.

o. Sergiusz Ślęzak