O, św. Faustyno – darze Boży dla polskiej ziemi,

wzbudzaj nieustannie w naszych sercach

promienie ufności i nadziei…

Orędzie Miłosierdzia całemu światu głosisz,

mamy nadzieję, że swym wstawiennictwem,

Miłość Bożą

Człowiek uciekając od Bożej Miłości, ucieka od samego życia!

Bóg czeka nieustannie na ciebie i swe miłosierdzie

do serca twego dyskretnie przemyca…

Jeśli zdarzyło ci się nieszczęście i upadłeś –

Jesień do mego okna dziś zaglądnęła – w blasku słońca wygrzewa,

swe lica i w lustrze jeziora się przegląda!

Spójrz – księżyc wśród gwiazd wędruje po błękitnym niebie,

a ja,

Nad rzeką jarzębina przystrojona w czerwone pęki korali –

z uniżeniem skłania się do ziemi…

Jesień ogarnęła me serce i blaskiem kolorów się mieni.

A delikatny wiatr szepcze ciepłe słowa

Nie zamykaj drzwi wyobraźni, ale wędruj ze mną

do krainy marzeń – spotkamy się tam razem znów!

Wiesz gdzie? W krainie naszych snów…

Zrób wszystko, bym była blisko Ciebie,

chcę

Póki jesteś ze mną, ja ogromnie cieszę się i widzę w Tobie cały świat…

Nie pozwól, by nasze szczęście umarło – tak jak więdnie polny kwiat!

Nie uciekniesz przed miłością

Cierpienie – czy zesłał je na mnie Bóg?

A mówiono mi, że jest Wszechmocny i kocha mnie –

to przecież uchronić od niego mnie mógł…!

Moje oczy łzy ronią i

Ilekroć cierpię, coś we mnie umiera i coś się rodzi!

Czując Twą obecność, mój wzrok za Tobą wodzi.

Cierpienie nabrało sensu, gdy stanąłeś na bolesnej drodze –

pod ciężarem krzyża

Zawiało dziś w nocy wiatrem od północy

i przyszła do nas zima w środku nocy…

Skoro tylko świt nastał, wyskoczył z nocnej pościeli mroźny, zimowy poranek –

nie tracąc czasu,

Krajobraz malowniczy ukazał się na horyzoncie,
a z dala jawi się bezkresny, stary las …–
którego siwizną mrozu, oszronił pędzący czas…
Świerki i jodły ośnieżone czapy włożył na swe głowy!